Czymże jest miłość? To pytanie nurtuje wszystkich. Uczucie, które pojawia się znikąd. Czasem atakuje znienacka ze wzmożoną siłą a czasem powoli nieśmiało się rozbudza. Potrafi dosięgnąć każdego i niema na nią mocnych. Niesie ze sobą ogromną siłę, tworząc z ludzi prawdziwych bohaterów ale także potrafi mieć niszczycielską moc, burzącą życie każdego. Jedni szukają jej ambitnie, drudzy grzecznie czekają a jeszcze inni przed nią się bronią. Nieposkromiona, nieprzewidywalna, niedbająca o zasady żyje wśród nas i otula wybrańców swym oddechem.

Uroki i tajemnice miłości możemy poznać w najnowszej powieści Anny Ficner – Ogonowskiej „Czas pokaże”. Autorka zyskała rzesze fanów dzięki swojej debiutanckiej powieści „Alibi na szczęście” i jej kontynuacji. Jej książki charakteryzują się ciepłem i optymizmem, jakie płynie ze zwykłych ludzkich historii przeniesionych na karty powieści. Owych cech nie brakuje także nowej książce, gdzie poznajemy Julię, studentkę psychologii.

„-Zawsze musisz mieć tu taki burdel?!
-Lepiej mieć burdel w pokoju niż pokój w burdelu”

„Czas pokaże” wprowadza nas w świat Julii, młodej studentki, która wiedzie zwyczajne życie. Dni mijają jej na studiowaniu i rozmowach ze swoją przyjaciółką Nelą, wolontariacie na oddziale onkologii i życiu rodzinnym, które może nie jest idealne. Nadopiekuńcza matka, wymagająca od córki wiele oraz zrzędliwa ciotka Klara, potrafią każdy niedzielny obiad urozmaicić do bólu. Niemniej Julka przywykła do tego i wiedzie w miarę spokojne życie. Owy świat zostaje zaburzony, kiedy niespodziewanie pojawia się… miłość. Nieplanowana i skomplikowana powoduje wielkie zmiany w jej życiu, pytanie czy dobre?

Główną bohaterką jest wspomniana Julia. Dziewczyna, która powoli wkracza w dorosły świat, w którym spotyka się z nieuniknionymi sprawami, próbując się odnaleźć. Przykładna córka, która wykonuje wszystkie polecenia swojej matki bez zająknięcia. Zamiast postawić na swoim, przytakuje a swoje myśli zostawia dla siebie. Woli wycofać się niż kogoś urazić czy też wywołać niepotrzebną dyskusję. Wszystko natomiast analizuje i rozważa w myślach, to tam jest sobą i tam żyje, na zewnątrz zaś zbudowała sztuczną otoczkę. Zmienia się to gdy niespodziewanie odkrywa miłość, to uczucie mimo pewnych problemów daje jej siłę do walki, do bycia prawdziwą sobą. Juli towarzyszy jej przyjaciółka Nela, która również boryka się ze swoimi problemami i kompleksami. Na jej podstawie autorka stara się pokazać jak ważne jest piękno ale to wewnętrzne, to ono sprawia że ktoś staje się także piękny na zewnątrz. Nela także przeżywa swoją miłość, w którą nie może uwierzyć ale która dodaje jej siły.

Cały ten świat uzupełnia rodzina Julii, nadopiekuńcza i wymagająca matka, która wymaga od córki doskonałości i wie co dla niej będzie najlepsze. Dwie samotne ciotki, zrzędliwa Klara i cicha Marysia oraz rodzeństwo, brat ksiądz i zamężna siostra z dziećmi. To właśnie rodzinne niuanse, zwyczaje i tajemnice, nadają powieści pełnego realizmu. Nikt nie jest doskonały i nikt nie ma idealnego życia. Czasem wiele rzeczy, które wpływają na zachowanie innych jest głęboko ukrytych, ważne aby nie oceniać nikogo bo nie wiadomo co mogło na to wpływać.

„Miłości nie można wyznaczać żadnych granic. Bo miłość jest jak dobro. A prawdziwe dobro jest bezgraniczne. Po prostu…”

„Czas pokaże” jest tak naprawdę wycinkiem z życia Julii i jej najbliższych. Stajemy się swoistego rodzaju widzem a może i uczestnikiem owej historii. Spotykamy się z perypetiami i codziennymi problemami z jakimi borykają się zwykli ludzie. Poznajemy miłość, jej siłę i to jak wpływa na życie. Patrzymy jak zakochani ludzie muszą podejmować trudne decyzje, jak walczą o swoje i jak się pod jej wpływem zmieniają. Czasem to piękne uczucie może się okazać czymś wymagającym wiele odwagi i poświęceń, budzić kontrowersję a nawet niszczyć życie. Widzimy także jak tajemnice rodzinne, mogę nieświadomie wpływać negatywnie na stosunki w rodzinne.

„Czas pokaże” jest powieścią obyczajową z dużą dawką romansu. W sumie cała powieść opiera się na miłości i perypetiach z nią związanych. Nie jest to książka trzymająca w napięciu a raczej kawałek życia zwykłych ludzi, przelany na papier. Tą historię uzupełniają myśli Julii, które pozostają tylko w jej głowie a my jesteśmy świadkami tej toczącej się cichej wojny. Momentami niestety staje się to lekko nudne i może zniechęcić. Jednak gdy tylko zapragniemy dowiedzieć się jak historia się zakończy, to przymykamy oko na to. Autorce udało się ze zwykłej historii, której brakuje tempa, stworzyć powieść na 700 stron, którą czyta się szybko. Jest to pozycja nie wymagająca dużego myślenia, przez co przy jej czytaniu możemy się odprężyć. Nie spowoduje także wypieków na twarzy a raczej dostarczy chwili spokoju i odetchnięcia od zgiełku dnia codziennego.

„Każdy powinien żyć własnym życiem, a do życia innych zaglądać jedynie na ich prośbę.”

Jest to moje kolejne spotkanie z Anną Ficner – Ogonowską, i choć muszę przyznać, że jej powieści nie są w gatunkiem literackim, który do mnie przemawia to jednak jej książki mają coś w sobie. Ta codzienność, realizm, tchnienie optymizmu sprawiają, że chętnie się je czyta. Nie trzeba myśleć, tylko można oddać się słowom, które prowadzą przez historię. Sięgając zatem po „Czas pokaże” wiedziałam czego mogę się mniej więcej spodziewać i się bardzo nie zawiodłam. Lekka i niewymagająca powieść, którą czyta się szybko. Co prawda, jest ona według mnie gorsza od wcześniejszych pozycji autorki, może to przez ciągłe przemyślenia Julii, które mogą przynudzać. Niemniej ową historię przeczytałam bardzo szybko. Na chwilę sprawiła, że zapomniałam o otaczającym mnie życiu i stałam się członkiem życia Julii, jej problemów i tego jak sobie radzi. Powieść Ficner – Ogonowskiej ma na pewno plusa za to, że potrafi tchnąć w czytelnika otuchy, że warto walczyć o coś w co się wierzy, i że może się to dobrze skończyć. Czy ją polecam? Jeśli nie będzie się od niej oczekiwać czegoś nadzwyczajnego to warto poświęcić jej trochę czasu i stać się przyjaciółką Julii.